Dzień 24
Dystans: 200 km
Sponsorzy dnia: Edyta
Cabo da Roca zdobyte! Bóg jest wielki! Dziś królewski nocleg:)
Matko jedyna! Co za noc, co za początek dnia! Wspaniała kolacja u tych pięknych ludzi. George z żoną (zapomniałem imieniu, przepraszam). W ogóle wyjechali po mnie na Cabo da Roca, wiedząc, że robi się ciemno. I choć ni w ząb nie potrafię powiedzieć po portugalsku a angielski jest na poziomie „pożal się Boże”, to spędziłem cudowny wieczór i poranek. George odprowadził, a właściwie odrowerował mnie prawie 20 km. Gdyby nie praca, z chęcią pojechałby i na Gibraltar. A formę ma dobrą:) Dzięki! Jesteście piękni! I dzięki Kasia i Linosław za wszystko:)
A teraz na drugi brzeg Lizbony (nie mogę rowerem jechać mostem więc konieczny prom) I kierunek Hiszpania! 
Po 3900 km i 23 dniach na rowerze dotarłem! Cabo da Roca – najdalej wysunięte miejsce Europy kontynentalnej na zachód. Jest moc!
Jestem normalnym człowiekiem. Ani niezwykłym, ani aniołem, ani jedynym czy najlepszym księdzem. Nie jestem. Dziękuję za wszelkie wyrazy sympatii i gratulacje. Nie wiem czy za tym wszystkim co robię, za mną stoi Pan Bóg. Mam taką nadzieję. Jednego jestem pewien, bez Niego to co robię nie miałoby sensu. Ani ta wyprawa, ani moje życie. Nie powiem, że bez Pana Boga nie dałbym rady. Ludzie o wiele większe rzeczy robią bez powoływania się na Niego. Ale wiem, że bez Niego to wszystko byłoby tylko moim wyczynem. A tak nie jest. I nie będzie. Strasznie nie lubię wszystkiego tłumaczyć ani wyjaśniać Bogiem. Bo On nie jest od tego. Chcę tylko powiedzieć, że wierzę w to, że JEST ze mną. I JEST dobry.
Ps nie bójcie się o mnie. Już tyle pochwał dostałem, że kolejne nie są w stanie niczego zmienić w moim patrzeniu na samego siebie. Znam siebie. Znam swój grzech. A jeszcze bardziej, wiem, kim jestem w Jego oczach. I właśnie to przede wszystkim sprawia, że jestem tu, gdzie jestem. Nie wyprawy, nie pochwały, nie inni ludzie (choć to wszystko jest niesamowicie fajne)
Amen
